Gerçeklikten kopmak için gerçeği yaşamak gerekir. Tez, antitez, sentez bütünüyle hareket edildiğinde her şeyin bir zıttı vardır. Ve zıtlıktan yaratılan bir sonuç. Bu nedenle kafamda bu cümle binlerce soruya yol açıyor: Naître et mourir sond des expériences extraordinaires. Vivre est un plaisir fugitif."

Acaba hayat, doğum ve ölüm arasındaki antitezimiz mi? Birinden çıkıp birine ulaşmak için yaşadığımız bir geçici hezeyan mı?

Elbette, neden bu yola çıktığımızın milyonlarca cevabı var. Bu cevaplardan en mantığıma uyanı insan soyunun devamı. İroniktir ki bu nesli devam ettirmeyi hiçbir zaman istemedim, ancak var olan neslin haklarını korumak için çabalamaya çalıştım. Bu yola çıktıysak acaba hepimize biçilen bir görev mi vardı? Bu görevlerden biri buysa neden bunca zaman reddettim? İnsanlara görev yüklemekle yanlış mı yapıyoruz, yoksa türümüzün verdiği en iyi karar bu mu, bunu artık bilmiyorum. Hangi rolü oynamalıyım, hangi çıkıştan sapmalıyım, bunların hepsi un plaisir fugitif ise geleceğe karşı niçin bu kadar heyecanlıyım? Heyecanlı olup olmamak bana bu serüvende ne kazandırır ne kaybettirir?

Sanki bir monopoly oynuyoruz ancak herkes kaybedeceğini biliyor. Buna rağmen birçok insanın hala çıldırmıyor olmasını anlamak güç.