hope-less

Umut bahçelerime ektiğim tohumların filizlenmesini bekledim ben bir ömür. Her doğan güneşle, kalbimin derinliklerinden su verdim onlara. Dualarımla besledim. Hayaliyle yaşadım açmayan umut çiçeklerimin. Olur da bir gün çiçeklenirler hayatımda diye.

Olmadı. Karabasanlarımın güçlenmesine şahit oldum günbegün. Şeytanlarımın kirli kahkahalarına. Acılarımla beslenen mutluluklara. Yıkık dökük devam eden hayatıma.

Asla büyümeyecek umut tohumlarına tutunmak ne demek bilir misiniz? Uykusuz gecelerde beklemek, her geçen gün parçalanmak. Dışarıda hüküm sürerken kirli eller, kapana kısılmış beklemek yeşerecek güzel günleri. Sonunda anlamak gelmeyeceğini. Dibe vurmak.

Beklenen hazin son acıtmaz, gelip çatıncaya dek.

Topladım bavullarımı, gidiyorum bana ayrılan hayat otelinin ömür odasından. Yanıma aldığım bir bedenim, bir kefenimle. Tüm acılarımı, anılarımı, sevinçlerimi, gülüşlerimi bıraktım çıkıyorum. Ateşe verdim umut bahçemi, alev alev gidiyorum. Artık acımıyor canım. Çünkü umut bittiğinde, ölmek yalnızca formalitedir.